όπου ο κερατάς, στην καθομιλουμένη ιταλική, καλείται κορνούτο,
όπου χθες μόλις πληροφορήθηκα ότι κορνούτο στα μέσα του 19ου αιώνα αποκαλούσαν γραμματικοί διαχειριστές και αναλφάβητοι εργάτες αυτό:

από τα πρώτα στάδια επεξεργασίας του λιθάνθρακα που, στην τελική του μορφή, θα ήταν ο εωσφόρος εκείνης της εκατονταετίας.
Τιμώμενο «πρόσωπο» στη χθεσινή παγκόσμια ημέρα μουσείων εξαιτίας της χρηστικότητας του αντικειμένου του, γιορτάστηκε, τουλάχιστον μέχρι νωρίς το απόγευμα… λειψά χωρίς προβολές και με πολλά από τα κτίρια που στέγαζαν την ιστορία του κλεισμένα με λουκέτο.
(Για μια ιστορική αναδρομή να ένα παλαιότερο δημοσίευμα )
Αυτό, όμως, ήταν το λιγότερο, καθώς οι άλλοι κερατάδες, αυτοί που σκοπό της ζωής τους έχουν να καταστρέφουν ό,τι ομορφαίνει της δική μας ζωή, έκαψαν χθες το θεατράκι στη ρεματιά Χαλανδρίου – ναι αυτό που είναι απέναντι από την κατάληψη και τον περιφρουρούμενο από τους απλούς πολίτες περιβάλλοντα χώρο.
Δεν θα τους περάσει… Θα το ξαναφτιάξουμε.
Αρνούμαι να δημοσιεύσω φωτογραφίες