 | Thor στη Πώς θα κερδίσετε το τζόκε… |
 | ChrisM στη Πώς θα κερδίσετε το τζόκε… |
 | Kwstas στη Πώς θα κερδίσετε το τζόκε… |
| 28η Οκτωμβρίου,… στη Μ. Γλέζος: «Σήμερα αποκαταστάθ… | |
 | Θρασυβουλας στη Πώς θα κερδίσετε το τζόκε… |
Αμέ, πώς δεν γίνεται… Πρώτα βράζει (η κοινωνία) και μετά ξεχύνεται (το οργισμένο ποτάμι) για να πάρει αμπάριζα κάτι όψιμους αντιμνημονιακούς σαν τον Μπέννυ…
Κι επειδή όλα «γίνονται» εκτός από του Σπανού τα γένια, ας ακούσουμε ένα τραγούδι:
Το διάβασα εδώ – όπου και μπορείτε να δείτε φωτό του «πριν» και του «μετά» καθώς και τους σχετικούς συνδέσμους – και το αναδημοσιεύω για να γνωστοποιηθεί μήπως και κινητοποιηθεί κανείς υπεύθυνος…
Outrageous work conditions in Athens, Greece.
Yes, I am a disgruntled employee. Read my story and then judge me, if you consider it necessary.My odyssey began on the 13th of August 2011 (the night before my 43rd birthday). From what I can recall, it was about 2:30 a.m. when three hoodlums appeared out of nowhere and began, for no reason, to beat up a group of prostitutes close to the entrance of the hotel where I work. This is nothing new as the entire city block surrounding the ‘Athens Center Square Hotel’ during the evening hours is overshadowed by (under aged) prostitutes, homeless people, drug users, traffickers, stray dogs and small time pick pockets and violent thieves. I also wish to inform you that I have been employed as the security guard on the night shift since the 13th of June 2009 – despite the fact that on paper I am registered as a porter.
Not too long ago Greek television station ‘Mega’ previewed a 47 minute documentary on the prostitution and violence around the streets surrounding the ‘Athens Center Square’ hotel. Please click on this link to view a small section of the documentary.
In a state of total panic, the young prostitutes considered it wise to seek help so they ran into the hotel… this was the first time something like this had happened.
The hoodlums entered the building with obvious violent intentions. My colleague and I kindly asked both parties to leave the building immediately. We even went to the trouble of offering them a drink to calm the moment.
At first everything seemed to be going according to plan because we had succeeded in a peaceful manner to escort them out in the dark and empty street. I stood a couple of meters from the main entrance to keep an eye out and make sure they had gone away. At this moment, the taller of the three (speaking good Greek) – who may have been angry for not being able to get his way with the prostitutes – ran up from the side, hit me on the side of the head with something very hard and quickly disappeared into the distance. I did not fall but less than a minute later the left side of my face had swollen up, the sclera (white part of the eye) had become blood red and my nose was bleeding.Everything looked dark and blurry and the pain in my head was simply unbearable. My colleague decided to call an ambulance and notify the police. In less than twenty minutes two police officers from a nearby station arrived at the hotel. The officers wrote a report and said I could pick it up the following day. Less than ten minutes later, the ambulance arrived and escorted me to Gennimatas General Hospital.
The hospital personnel conducted all sorts of exams – X-rays, eye examinations, blood and urine tests. Furthermore, I was examined by a neurosurgeon, his results showed no serious damage to the nervous system. But the X-rays and C-Scan confirmed a fractured cheekbone and damage around the eye socket. I was given a bed and was informed that a surgery was required so the severely fractured cheekbone could be put back in the right place. This would involve a cut about an inch long through the eyebrow and two titanium metal plates and screws were to be inserted into the cheekbone to keep it in place.
The following morning I was laying in bed when I received a call from my boss on the cell phone. After she had finished inquiring about my overall health, Mrs. Dorina Stathopoulou (Owner & Manager of the ‘Athens Center Square Hotel’) dared to point out that none of this would have happened if the main door had been locked. I must add I had never received a direct (written or verbal) order that the main door had to be locked. I wish to point out that Mrs. Dorina Stathopoulou also happens to be the owner and manager of Hermes and Plaka Hotels.
“Until that moment, the majority of the guests were still out and about,” I explained and asked for a copy of the security camera video so I could forward it to the authorities with the hope that the police would identify and track down those dangerous individuals.
“No, I will do no such thing and I think its best you don’t inform the police of the fact that we have cameras at the hotel,” she said.
According to the explanation I got from two lawyers, the law states that from the moment there are cameras, there should be signs on the wall informing both the guests and personnel that the premises are under 24 hour continuous surveillance. Furthermore, the management is obliged to inform the personnel of their existence and receive their written approval. But Mrs. Stathopoulou had not achieved this. Therefore, is it possible the cameras that have been filming our every move for the last two and a half years could in fact be illegal?
Click on this link to view: Pictures of surveillance cameras at the main entrance, lobby area, and breakfast room.
Furthermore, my boss has even gone to the trouble of placing a microphone above the reception desk so she can listen to every word her employees are saying. This reminds me of the novel “1984″ written by George Orwell. The hypocrisy to all this is that the device hides behind a holy candle with a cross!
“And what about the hoodlums? Shouldn’t they be found and brought to justice?” I asked.
“You must stop believing that you can change the world,” my boss replied.
“I am injured pretty badly. Who will take care of the physical and emotional aftermath of this accident?” I asked but my boss failed to provide a straight answer.
To cut a long story short, I remained in hospital for twelve painful days. The surgery was conducted on the 10th day. I wish to point out that in that period my boss called a couple of times but no company representative (Boss, Front Office Manager, Lawyers, etc) came to visit me!
According to section 10.3 of the Greek work code regarding accidents at work, the company was obliged to register the incident to :
-The nearest Police Station Immediately.
-The Labour Inspectorate within 48 Hours.
-The health and work department (I.K.A.) within the first five days.
It is my understanding, NO report was written/submitted to any of the agencies above.
** For more information, follow this link: http://www.somtechnik.gr/Pravo/ErgAtyx.htm
When asked what will become of me, Mrs. Stathopoulou assured me over the phone that she would aid me in any way possible as long as I do not request the video recording of the events of the evening of August the 13th. I had no choice knowing full well that if I were to press charges the chances of maintaining my job were minimal.
I am scarred for life and continue to hurt. I am also experiencing sleep difficulties and signs of post-traumatic stress disorder. Despite the unbearable pain in my head, I found the power to return to work on the 14th of September only to find most of my colleagues criticizing and making a mockery of me thanks to my boss who (in an attempt to cover her extreme level of indifference and irresponsibility) had reached the conclusion and spread the message that everything that had occurred on the night of August the 13th was in fact my fault despite the fact that she denies it! I also wish to mention the management did not arrange to meet with me. Instead, they arranged a meeting with my colleague. I wonder what for? And last but not least, I was denied access to the video despite the fact that most of my colleagues viewed it over and over.
At work nothing has changed. We are now well into 2012 and the owners have still not come in contact with me. They haven’t even called to see how I am doing or if I am in need of further medicine, therapy and tests! The entire city block surrounding the ‘Athens Center Square Hotel’ continues to be overshadowed by prostitutes, drug users, traffickers, stray dogs and small time pick pockets and thieves.
On Monday, January 16, 2012 my boss informed me that I was required to sign a new employment contract – agreeing to a 25% reduction in my salary (Greek standards for private industry – already low). I did not agree.
Less than ten days later, and despite all my sufferings, I received a call at work informing me that I had been fired.
… η πιο αγαπημένη μου γεύση σοκολάτας είναι η gianduia, o Γιάννης ο τεμπέλης.
Το κακό είναι ότι για να απολαύσουμε gianduia από τα χεράκια μας μόνο τεμπέληδες δεν πρέπει να είμαστε αφού η προετοιμασία αυτής της ανεπανάληπτης σοκολατένιας απόλαυσης απαιτεί αρκετό χρόνο και κόπο.
Αν και είναι ακόμα κρύος ο καιρός, η άνοιξη βρίσκεται καθ’ οδόν. Την υποδεχόμαστε με μια ωραιότατη συνταγή για παγωτό – gianduia φυσικά.
Κατά την παρασκευή συνιστάται η ακρόαση του:
Σου οφείλουμε τόσα πολλά… Καλό σου Ταξίδι Δόμνα Σαμίου!
We blame you, you know, μου είπε ένας Άγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Έλληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. Με την κυκλοφορία της συλλογής “Local Stranger” στο εξωτερικό, θα πέφτω συχνά πάνω σε τέτοιου είδους ατάκες ξένων δημοσιογράφων.
Τι να απαντήσω; Τι να του πω; Πως οι αποικιοκράτες παππούδες του συμπεριφέρονταν στους Kύπριους δικούς μου σαν να ήταν ζώα, επειδή ήταν βοσκοί και δεν είχαν μπάτλερ; Πως η βασίλισσά του, αυτή η γιαγιά με τα καταπληκτικά καπέλα, όταν ήταν νέα υπέγραφε με το χέρι της θανατικές καταδίκες παιδιών 19 και 20 χρονών που πάλευαν να ελευθερώσουν τον τόπο τους; Να του πω για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες;
Να του πω για τον εμφύλιο εδώ στην Ελλάδα και για τον ρόλο που έπαιξε η εξωτερική πολιτιτική της χώρας του; Για τη σύμπραξη με τους ηττημένους Γερμανοτσολιάδες και κάθε λογής δοσίλογους εναντίων όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία στο βουνό; Για το πώς εκμεταλλεύτηκαν την εγκεφαλική σκλήρηνση και τον επαρχιωτισμό της εδώ κομμουνιστικής ηγεσίας προκειμένου να ξεφορτωθούν μια και καλή το πιο δημιουργικό και αλτρουιστικό κομμάτι της χώρας; Πως από τότε επικράτησαν εδώ οι βολεψάκιδες, οι παρτάκιδες και οι ελληνάρες χωρίς Ελλάδα – αυτοί που όταν λένε «αγαπώ την πατρίδα μου» εννοούν στην καλύτερη περίπτωση «αγαπώ τον εαυτό μου» ή ακόμα «μισώ όλους τους άλλους» – φέρνοντας τη χώρα σήμερα στην καταστροφή;
Ας μη μιλήσω για τη Γερμανία, μη σας κουράζω με τα αυτονόητα…
“We blame you!” Έλα τώρα Robert, behave yourself να πούμε, μην κάνεις σαν παιδί! Κι εγώ σας κατηγορώ άμα είν’ έτσι.
Οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις σας ανέθρεψαν και στήριξαν τη διαφθορά μας, προκειμένου να μας πουλήσουν σε διπλή τιμή τα άχρηστα, μισοχαλασμένα όπλα, τα φάρμακα και τις τηλεπικοινωνίες τους. Έστησαν Ολυμπιάδες. Η δική μας κόστισε διπλάσια από του Σίδνευ, το είπε τότε υπουργός μας, υπερήφανος, σε ξένο κανάλι. Κι όταν ρωτήθηκε ο υπουργός στη συνέχεια: «Εννοείτε πως αυτά πληρώνονται με ξένα κεφάλαια;» απάντησε παρεξήγημένος (έχουμε και μια αξιοπρέπεια!), «Όχι! Αποκλειστικά με δικά μας χρήματα. Θα μάθουμε πόσα ακριβώς μετά το πέρας των αγώνων»! Τα πλήρωσε το κράτος, δηλαδή εμείς, δηλαδή τα εγγόνια μας. Κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω» και «Γεια». Και στήναμε ωραίες τελετές έναρξης και λήξης. Γραφείο τελετών!
“We blame you!” Και οι δύο παππούδες μου σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου που μεγάλωσαν πάμφτωχοι και ορφανοί, ούτε τις πρόσφυγες, χήρες γιαγιάδες μου να κατηγορούν συνολικά τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Τούρκους ή τους Βούλγαρους. Είχαν μια σιωπή, μια βαθιά γνώση πως ο άνθρωπος, από όπου και αν κατάγεται, κρύβει μέσα του τον άγγελο μα κρύβει και το θηρίο. Το ταϊζει κρυφά, το κρύβει πίσω από χαμόγελα και ανέξοδες καλοσύνες, το καταπιέζει όταν ενοχλεί την καθημερινότητα και το ελευθερώνει όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Εκτός κι αν η καλλιέργεια και η ηθική του υπερισχύσουν. Μα, να ανοίξω φιλοσοφική συζήτηση;
Όχι. Τότε; Ας πάω στα «επουσιώδη». Να πω για τις αηδίες που η δική σας show-business μάς πούλησε δεκαετίες τώρα; Για τόσες ανοησίες της ποπ, της ροκ και των «charts» που μας τάισαν με το ζόρι; Που για κάθε τραγούδι της προκοπής αναγκαστήκαμε να αγαπήσουμε κι ένα σακί σκουπιδοτράγουδα και να συνδέσουμε τις εφηβείες και τις ζωές μας μαζί τους; «Και τι με νοιάζει, θα μου πει, αν εσύ έχαφτες τις αηδίες που σου πουλούσαν οι δισκογραφικές και τα ραδιόφωνα; Ας μην τις άκουγες. Είναι ανάγκη να σας φταίνε πάντα οι άλλοι;»
Καλά, θα πω για τα δικά μας: Έχεις δίκιο Robert, ότι κι αν πεις λίγο είναι. Η πρώτη μας βουλή είχε μέσο όρο 200 βαφτιστήρια ανά βουλευτή. Ήμασταν χαλασμένοι εξ αρχής. Ο εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων κατά την επανάσταση στοίχησε περισσότερους νεκρούς απ’ ότι ο αγώνας ενάντια στους Οθωμανούς. Βαφτίσαμε τον Ιταλό Καποδίστρια Έλληνα και μετά τον σκοτώσαμε γιατί δεν είχε τα κουσούρια μας. Όσο αίμα κι αν χύσαμε, όσους Θούριους κι αν ψάλαμε, όσες ηρωικές Εξόδους κι αν επιχειρήσαμε, τελικά εσείς μάς κάνατε κράτος, για να κάνουμε τις δουλειές σας. Το ένα από τα τρία πρώτα κόμματα της νέας μας χώρας, αυτό που ουσιαστικά επικράτησε, λεγόταν «Αγγλικό». Αυτό τα λέει όλα. Ποια ιδεοληψία μάς έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Χάσατε ευγενή παιδιά εδώ Robert, το ξέρω. Ποιητές, ουτοπιστές, οξφορδιανούς αρχαιογνώστες, έφηβους φιλέλληνες, Έλληνες εξ αναγνώσεως, Πλατωνιστές όταν κανείς δεν είχε ακούσει για Πλάτωνα στα λημέρια μας για αιώνες. Εμείς ήμασταν αναλφάβητοι Αρβανίτες, Βλάχοι, Τουρκόγυφτοι, Τουρκόφωνοι, Πομάκοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμιδες. Εσείς βυθίσατε στο Ναβαρίνο, εσείς μας δώσατε κράτος, εσείς μας κάνατε Έλληνες. Εμείς απλώς κερδίσαμε το κύπελο στο ποδόσφαιρο και βγήκαμε να δείρουμε Αλβανούς.
Μπα, όχι, αυτά τα λέμε μεταξύ μας, δεν είναι για ν’ ακούγονται παραέξω, μετατρέπονται αυτομάτως σε υπερβολές και σε ψέματα όταν βγαίνουν απ’ το σπίτι. Θα του πω άλλα:
Μη νομίζεις πως περνούσαμε ζωή και κότα τόσα χρόνια Robert! Δεν ήταν παράδεισος το να κοιμάσαι σε ράντζο στο διάδρομο, εγχειρισμένος. Ούτε το να είσαι άτομο με αναπηρία και να σού είναι αδύνατον να κινηθείς στις πόλεις μας. Ούτε το να πληρώνεις «περαίωση» στην εφορία, θεωρούμενος απατεώνας εξ ορισμού. Ούτε το να οδηγείς και να πεθαίνεις στους δρόμους μας. Ούτε το να γεννάς με καισαρική για να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω ο μαιευτήρας και να ταϊζει γάλα σκόνη το παιδί σου για να πάρει προμήθεια. Ούτε το να μη βρίσκεις το δίκιο σου στα δικαστήρια. Ούτε το να κυβερνιέσαι από όσους μας κυβέρνησαν. Ούτε το να ζεις στην ασχήμια όπου ο καθένας έχτιζε ότι να ‘ναι όπου να ‘ναι. Ούτε το να είσαι παιδί χωρίς παιδεία και χωρίς χρόνο, με πέντε ιδιαίτερα τη μέρα, με άγχος και κατάθλιψη. Ούτε γέρος χωρίς ουσιαστική περίθαλψη και σύνταξη, να περιμένεις να πεθάνεις μπροστά στην τηλεόραση. Ούτε και το να είσαι Αιγυπτιώτης, Κύπριος, Μικρασιάτης, Ηπειρώτης, Ίμβριος ή Πόντιος ήταν πάντα ευχάριστο. Γι’ αυτό μη λες πως γλεντούσαμε τη ζωή μας τόσα χρόνια με δανεικά. Τα δανεικά τα έδιναν οι διαφθορείς των κυβερνήσεων και των εταιρειών σου και τα έτρωγαν οι διεφθαρμένοι δικοί μας δικοί τους. Και θησαύριζαν οι δυνατοί μέσα απ’ τη μιζέρια και τον εξευτελισμό μας και σήμερα θέλουν κι άλλο.
Τώρα, το πώς γίνεται αυτή η πλούσια και αδιάφθορη χώρα σου, ενώ ρούφηξε το αίμα αποικιών τόσα χρόνια, να χρωστά κι αυτή, το γιατί σού κόβονται οι παροχές στην παιδεία, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, οι μισθοί και η πρόνοια, το γιατί έχεις χρόνια τώρα άστεγους κάτω απ’ τις γέφυρες, πεινασμένους στο δρόμο και αναλφάβητους το 2012, αυτό είναι άλλο, τεράστιο, παγκόσμιο θέμα που καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μαζί. Δεν πηγάζει από την κατάσταση στην Ελλάδα. Μη μας κατηγορείς λοιπόν για όσα δεν φταίμε.
Αν θέλεις να μας κατηγορήσεις, κατηγόρησέ μας για την έλλειψη οργανωμένης άμυνας απέναντι σε μια επίθεση πρωτοφανή αλλά αναμενόμενη. Κατηγόρησέ μας που βρεθήκαμε ανέτοιμοι, επαρχιώτες αδικτύωτοι, αυτιστικοί, ομφαλοσκόποι, χασομέρηδες, μια πόλη ανοχύρωτη μπροστά στην προαναγγελθήσα επέλαση του τέρατος. Και κατηγόρησε και λίγο τον εαυτό σου, που αντί να συμπονέσει τον δοκιμαζόμενο φτωχόκοσμο της Ελλάδας, γλύφει μισοκοιμισμένος την καραμέλα που του πουλούν οι αγορές, τα περιοδικά των εκδοτών και οι ρατσιστικές αναλύσεις των καναλιών, περιμένοντας τη σειρά του. Σου λένε κάθε μέρα για την ελληνική τεμπελιά, για την ελληνική διαφθορά, για την ελληνική ψευτιά. Την αλήθεια που δεν σου λένε θα σου την πούμε εμείς: Ετοιμάσου να χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις. Γιατί θα τα χάσεις όλα!
Και μην πεις «αυτά δεν γίνονται!» Κι εμείς τέτοια λέγαμε. Και σήμερα βρεθήκαμε χωρίς γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Αύριο θα έρθει η σειρά σου. Όταν λοιπόν θα σου στερούν τη σύνταξή σου, τα χρήματα που κέρδισες με ιδρώτα και με απουσία από τα παιδιά σου και τους έδωσες να σου φυλάξουν, όταν δεν θα ‘χεις γιατρό να γιατρευτείς, σπίτι να κοιμηθείς, πρόνοια να προνοήσει, φαϊ να φας, τραγούδι να τραγουδήσεις, τότε να μας κατηγορήσεις διπλά. Γιατί εμείς ανοίξαμε την Κερκόπορτα.
Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο πως δημιουργήσαμε χρέος, πως κλέψαμε τον τόπο μας, πως χτίσαμε αυθαίρετα, πως πληρωθήκαμε μαύρα, πως πήραμε και δώσαμε φακελάκια, πως ψηφίσαμε ζώα, πως λαδώσαμε, πως παντρευτήκαμε σε πισίνες με πυροτεχνήματα και λιμουζίνες ενώ χρωστούσαμε, πως κάψαμε πεντοχίλιαρα στα σκυλάδικα, πως θελήσαμε το βουλευτή και τον καλλιτέχνη να εκπροσωπούν τη φτηνότερη και πιο αντιαισθητική πλευρά μας. Εννοείται πως φταίμε για όλα αυτά και άλλα. Όμως η πραγματικά μεγάλη ενοχή μας απέναντί σου είναι πως κάναμε την αρχή για να ρουφήξουν σε λίγο και το δικό σου αίμα.
Η υποχρέωση μας σήμερα είναι να παλέψουμε για τα παιδιά σου. Και η δική σου υποχρέωση είναι να παλέψεις για τα δικά μας. Μόνο έτσι γίνεται.
Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε!
Ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ, Αλκίνοοε, για να σκέπεις στοργικά με μουσική και στίχο τις μικρές και μεγάλες πικρές μας Αλήθειες!
@ithaca 