Zeitgeist: Moving forward

Ολόφρεσκο…

Τέχνη µε αισθήµατα 3.600 ετών

Aναδημοσίευση από Τα Νέα

Φόβος, αγωνία, απόγνωση, απελπισία, ευφορία και απόλαυση είναι µερικά µόνο από τα αισθήµατα και τις αισθήσεις που κρύβονται στις µινωικές και µυκηναϊκές τοιχογραφίες της 2ης χιλιετίας π.Χ.

Αρχοντική, ώριµη δέσποινα – όχι επειδή «γεννήθηκε»πριν από 34 αιώνες, αλλά επειδή έχει διπλοσάγονο και µεστό στήθος – φορά φούστα µε βολάν, διαφανές πουκάµισο και πλούσια κοσµήµατα. Εκείνο όµως που την κάνει να ξεχωρίζει είναι το µειδίαµαπου χαράσσεται στα χείλη της. Είναι η περίφηµη «Μυκηναία» – µία απότις πιο διάσηµες τοιχογραφίες που βρέθηκαν στις πολύχρυσες Μυκήνες –και η οποία αποκαλύπτει πως το µειδίαµα δεν εµφανίστηκε στις κόρες καιτους κούρους του 6ου αι. π.Χ., αλλά ότι οι καλλιτέχνες του µινωικού και του µυκηναϊκού κόσµου εξέφραζαν αισθήµατα και αισθήσεις στα έργα τους ήδη από τη 2η χιλιετία π.Χ.

«Στην εράσµια σύσπαση των χειλιών της “ Μυκηναίας ” αποτυπώνεται η σαφής πρόθε ση του ζωγράφου να αποδώσει µειδίαµα. Η διαχωριστική γραµµή των χειλιών της, καµπυλούµενη,τραβιέται ελαφρώς προς τα επάνω, σε αντίθεση µε την εντελώς οριζόντια απόδοσή της πουείναι καιη πλέονσυνήθης», επισηµαίνει στα «ΝΕΑ» ο αρχαιολόγος – ερευνητής της Ακαδηµίας Αθηνών Χρήστος Μπουλώτης, οοποίος χθες έδωσε διάλεξηστο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο µε θέµα «Το µειδίαµα της “ Μυκηναίας ”, η αρχαιολογία των αισθηµάτων και των αισθήσεων στη µινωική και µυκηναϊκή τέχνη», ανοίγοντας ένα πλατύ παράθυρο στην τέχνη του προϊστορικού Αιγαίου.

Ενδιαφέρον όµως είναι πως η «Μυκηναία» δεν χαµογελά χωρίς λόγο. Η αιτία της ευφρόσυνης διάθεσής της βρίσκεται στα δύοπολύτιµα περιδέραια, στα οποίακρατά µε το δεξί της χέρι και πάνω τους έχει καρφώσει το βλέµµα της. «Το χαµόγελο είναι συνειδητό. Ο καλλιτέχνηςέχει ζωγραφίσειέναν ελλειπτικό κύκλο στην εσωτερική απόληξη των χειλιών της, γιανα αποδώσει το λακκάκι πουκάνει το πρόσωπο όταν χαµογελάµε», επισηµαίνει ο Χρήστος Μπουλώτης, ο οποίος για να στηρίξει την άποψή του περιηγήθηκε όλες τις γνωστές τοιχογραφίες της µυκηναϊκής Ελλάδας, της µινωικής Κρήτης καθώς και τουΑκρωτηρίου Θήρας.Και «συνοµίλησε» µε το στόµα – την έδρα του µειδιάµατος –πολυάριθµων µορφών του µακρινού παρελθόντος σε όλες τις µορφές τέχνηςγια να διαπιστώσει ότι «η ευφρόσυνη κίνηση του θυµικού και η αντανάκλασήτης στην όψη των µορφών δεν αποτελούσε τον κανόνα». Το αρχαιότερο σαφές µειδίαµα ωστόσο της αιγαιακής τέχνης και µάλιστα, όπως στην περίπτωση της«Μυκηναίας», µε εµφανές το αίτιο πρόκλησής τουαποτυπώνεται στο λεγόµενο αγγείο των Θεριστών από την έπαυλη της Αγίας Τριάδας – ένα από τα υψηλότερα αιγαιακά καλλιτεχνήµατα.

Στην πολυπρόσωπη ανάγλυφηποµπή ανδρών, µε έκδηλα διαφοροποιηµένους ιεραρχικά και εικονιστικά τους ρόλους των ποµπευτών, είναι διάχυτη η ευδιαθεσία, ο ζωηρός ρυθµός της χαρµόσυνης αφήγησης, που επιπλέον είναι και ακουστικός, καθώς ηχεί το σείστρο στα χέρια µουσικού και το άσµα µιας τριάδας τραγουδιστών πίσω του.

Ο δεξιοτέχνης κρητικός γλύπτης, σε µια εποχή που η µινωική αφηγηµατικότητα έφτανε στο απόγειό της, δεν αρκέστηκε σε µια συµβατική, οµοιόµορφη απόδοση του στόµατος όλων των ποµπευτών, αλλά προχώρησε σε αποχρώσες διαφοροποιήσεις ανάλογαµε τον συγκεκριµένο ρόλοτους και τιςτροπές του θυµικού.

Ετσι, εικονίζεταιδιάπλατα ανοιχτότο στόµα όσων τραγουδούν φωναχτά, λιγότερο ανοιχτό όσωνµοιάζουν να σιγοντάρουν, ενώ ταχείλη των υπόλοιπων µορφών, συµπεριλαµβανοµένου και του προποµπού «ιερέα», αποδίδονται κλειστά ή µισάνοιχτα και, κατά κανόνα, τραβηγµένα λοξά προςτα πίσω προκαλώντας αντανακλαστική σύσπαση των παρειών, µε αποτέλεσµα τη δηµιουργία µειδιάµατος.

Στην ίδια αυτή σύνθεση οχαρισµατικός γλύπτης, σπάζονταςτολµηρά την παρατακτικότητα τηςποµπής εν ονόµατι µιας ακόµη πιο χαριέσσας αφηγηµατικότητας, πρόσθεσε ένα απρόσµενο ανεκδοτολογικό στιγµιότυπο: ήτοι, την πτώση κάποιουαπρόσεκτου νεαρού ποµπευτή και τηναυτόµατη προς τα πίσω στροφή του κεφαλιού του αµέσως προπορευόµενου. Ξαφνιασµένος από την πτώση του, αφήνει ο νεαρός ποµπευτής κραυγή ή επιφώνηµα, που δηλώθηκε εδώ πετυχηµένα µε την έντονη διαστολή του στόµατός του.

Οραση, ακοή και όσφρηση

Πόνος – ψυχικός και σωµατικός –, φόβος και έκπληξη είναι µερικά από τα αισθήµατα που ανακάλυψε ο Χρήστος Μπουλώτης στην αιγαιακή – και κυρίως τη µινωική – τέχνη του 16ου και 15ου αι. π.Χ., ενώ προχώρησε και στην «αποκρυπτογράφηση» αισθήσεων όπως η όραση, η ακοή και η όσφρηση. Με µια λεπτεπίλεπτη κίνηση µία από τις γυναίκες σε ποµπή που έχει αποτυπωθεί στο µυκηναϊκό ανάκτορο της Πύλου φέρνει στη µύτη της ένα µπουκέτο άγρια ρόδα, σε µια προσπάθεια του καλλιτέχνη να αποδώσει την αίσθηση της όσφρησης. Λιγότερο ωραίες στιγµές περνά µια άλλη γυναίκα από το Ακρωτήρι της Θήρας. Ο πόνος που της προκαλεί το πληγωµένο της πόδι εκφράζεται χαρακτηριστικά µε την κίνηση των χεριών της. Το ένα το φέρνει στην πληγή και το άλλο στο µέτωπό της.

«Η απόδοση τόσο αισθηµάτων όσο και αισθήσεων στην προϊστορική τέχνη δείχνει εξελιγµένη πολιτιστική βαθµίδα και µια κοινωνία µε διαφοροποιηµένο κώδικα συµπεριφοράς, γεγονός που αντανακλάται στην τέχνη», εξηγεί ο Χρήστος Μπουλώτης. «Ο κόσµος των εικόνων που µας έρχεται από τη 2η χιλιετία είναι ένας κόσµος φθεγγόµενος µέσα από τη σιωπή του. Σαν ένα εικονογραφηµένο βιβλίο του οποίου το κείµενο οι αρχαιολόγοι καλούνται να γράψουν και κατά συνέπεια να ερµηνεύσουν».

Advertisement

Πού χάθηκε το αριστούργημα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι;

Του Veziane De Vezins

«Η Μάχη του Ανγκιάρι» θα μπορούσε να είναι το αριστούργημα του Ντα Βίντσι, αλλά το ημιτελές έργο έχει εξαφανιστεί από το 1563

Η πλειονότητα των περιπετειών της ανθρώπινης ιστορίας θα βυθιζόταν στη λήθη, αν οι «δημοσιογράφοι» της εποχής δεν αναλάμβαναν να τις απαθανατίσουν στο μάρμαρο, στο κανναβάτσο ή στα γραπτά τους. Κάποια επεισόδια, σπάνια, αποκτούν την υπόσταση της εικόνας. Ξεπερνούν κατά πολύ, λόγω της φήμης τους, την ασημαντότητα της αφορμής τους. Ενα από αυτά είναι και «Η Μάχη του Ανγκιάρι». Για την αψιμαχία αυτή, που έλαβε χώρα στις 29 Ιουνίου 1440 και κατέληξε σε νίκη των Φλωρεντινών, με επικεφαλής τους Ατεντόλο και Ορσίνι, επί των Μιλανέζων υπό τον Πιτσινίνο, ο Μακιαβέλι ειρωνευόμενος είπε: «Και σε μια τόσο μακρά αντιπαράθεση, που διήρκεσε είκοσι τέσσερις ώρες, δεν πέθανε παρά ένας άνθρωπος, όχι από ένα γενναίο πολεμικό κατόρθωμα αλλά λόγω πτώσης από το άλογο». Είναι ωστόσο ακριβώς αυτή η στιγμή του κλεφτοπόλεμου των ιταλικών δημοκρατιών, σκιτσαρισμένη από τον μεγάλο Ντα Βίντσι, που στοιχειώνει τον κόσμο της τέχνης επί σχεδόν πέντε αιώνες.

Αυτή η νωπογραφία που υποτίθεται πως θα καταλάμβανε έναν τοίχο της μεγάλης αίθουσας του Συμβουλίου στο Παλάτσο Βέκιο της Φλωρεντίας, και άρχισε το 1505 κατόπιν παραγγελίας των νικητών για να εξυμνήσουν τη δόξα τους, αυτή η ημιτελής νωπογραφία που έχει καταχωριστεί ως ένα από τα αριστουργήματα του Λεονάρντο, δεν υπάρχει πια. Από το 1563, ουδείς το έχει ξαναδεί. Ο Τζόρτζιο Βαζάρι (της «Μάχης του Μαρκιανού») ήταν από αυτούς που πρόλαβαν να το δουν. Φλύαρος βιογράφος καλλιτεχνών και παραγωγικός επίσημος ζωγράφος, ο «Τζόρτζιο για-όλες-τιςδουλειές- του Μικελάντζελο» είναι όχι μόνο ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών σχετικά με την ιταλική Αναγέννηση, αλλά επίσης εκείνος που εξαιτίας του εξαφανίστηκε η περίφημη «Αρλεζιάνα της Φλωρεντίας». Και είναι γι΄ αυτό που, πριν αφηγηθούμε τον σύγχρονο πόλεμο στον οποίο έχουν επιστρατευτεί η επιστήμη και η χρόνια ένδεια της εκείθεν των Αλπεων έρευνας για την υποθετική επιβίωση αυτής της εικόνας, οφείλουμε να ανασκάψουμε τις προσχώσεις που συσσώρευσαν οι δύο πρωταγωνιστές και ο χρόνος. Από την πλευρά του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, τα πράγματα είναι σχετικά σαφή. Αρκεί μόλις ένα αχνό σφουμάτο για να θολώσει την πραγματοποίηση του «Αγώνα για το Λάβαρο», του μοναδικού κομματιού, αρχικά σχεδιασθέντος τεράστιου τριπτύχου, που υλοποιήθηκε στην αίθουσα του Συμβουλίου (ή αίθουσα των Πεντακοσίων). Με ένα συμβόλαιο του 1503, ο υδρολόγος- ζωγράφος – εφευρέτης δεν θα αρχίσει το έργο παρά στις 6 Ιουνίου 1505. Αναφέρει σε μια σημείωση: «Τη στιγμή που έπιασα το πινέλο ο καιρός χάλασε, (…) το προσχέδιο σκίστηκε, το νερό χύθηκε και το βάζο που το περιείχε έσπασε». Αμα κάτι στραβώσει απ΄ την αρχή… Στο μεταξύ, είχε συζητήσει τις τιμές, είχε σκαρώσει μια σκαλωσιά, είχε προσλάβει μαθητευόμενους και, κυρίως, είχε ετοιμάσει το κεντρικό σχέδιο. Στο κεφάλαιό του το αφιερωμένο στον Λεονάρντο, ο Βαζάρι, συγγραφέας του Vite de piu eccellenti pittori, scultori e architettori (Βίοι των πιο εξαίρετων ζωγράφων, γλυπτών και αρχιτεκτόνων), καίει λιβανωτούς για «τη μανία και τη λύσσα των ανδρών και των αλόγων(…), τη μυϊκή τους δύναμη, τη χάρη και την ομορφιά τους». Η μαεστρία των προσώπων και των αλόγων τονιζόταν επί πενήντα έτη στους τουριστικούς οδηγούς της εποχής. Και είναι ακριβώς το μοτίβο που θα αντιγραφεί in vivo από τον Λορέντζο Τζάκια τον νεώτερο και, αργότερα, θα επανερμηνευθεί από τον Ολλανδό Πίτερ-Πάουλ Ρούμπενς.

Το ζήτημά μας όμως δεν είναι αυτό. Οταν ο ανταγωνιστής του Μιχαήλ Άγγελου- που και εκείνος επιλέχθηκε για τη νέα διακόσμηση του Μεγάρου με μια περίφημη «Μάχη της Κασσίνας»- πιάνει επιτέλους τα πινέλα του in situ, το κάνει πειραματιζόμενος με μια επαναστατική μείξη, την οποία έχει πάρει από τον Πλίνιο. Αρχίζει να ζωγραφίζει πάνω στον σοβά και… τα χρώματα ξεβάφουν, το υπόστρωμα, υπερβολικά ζεσταμένο, ξεραίνεται, η κλονισμένη θέληση του Ντα Βίντσι βουλιάζει. Προς μεγάλη οργή του χρηματοδότη Πιέρο Σοντερίνι, ο καλλιτέχνης γίνεται καπνός με μια σεβαστή προκαταβολή, υποσχόμενος ότι θα επιστρέψει σε τρεις μήνες. Στην πραγματικότητα, από το Μιλάνο στη Γαλλία του Λουδοβίκου ΧΙΙ που τον κάλεσε για «να του φτιάξει κάποιο έργο ο ίδιος», δεν είναι η πρώτη φορά που τα αναβάλλει όλα για… μεθαύριο.

Ωστόσο είναι, χωρίς αμφιβολία, η πρώτη φορά που αναθέτουν στον Βαζάρι μια τόσο κολακευτική αποστολή. Εξήντα χρόνια αφότου ο καλλιτέχνης είχε καταστρέψει το πολλά υποσχόμενο έργο του, οι Μέδικοι, νέοι νικητές της Φλωρεντίας, αξιώνουν νέα εγκώμια. Τέρμα λοιπόν «Η Μάχη του Ανγκιάρι». Ο Βαζάρι απλώνει στη θέση του τοίχου του Ντα Βίντσι και επάνω σε άλλες επιφάνειες το δικό του επίστρωμα των εγκωμίων γι΄ αυτούς που τον πληρώνουν. Το κεντρικό ερώτημα είναι το εξής: «Η Μάχη του Μαρκιανού» εκτελέστηκε πάνω στον «Αγώνα για το Λάβαρο»; Ή μήπως από πάνω του; Το έργο του Ντα Βίντσι θα επιβίωνε πίσω από ένα διπλό τοίχωμα;

Ουδείς αμφισβητεί ότι ο Βαζάρι είναι ένας «συντηρητικός» με όλη τη σημασία της λέξης, άρα και «διατηρητής, συντηρητής». Ο Σταντάλ τον κακολόγησε ως «ψυχή ψυχρή, ό,τι χρειάζεται για να πετύχει κανείς, αν και καλλιτέχνης επίπεδος». Οχι και ιδιαίτερα κολακευτικός, ωστόσο, σαφής: αυτός ο επιτήδειος και μαχητικός διπλωμάτης δεν θα έκανε τίποτα που θα μπορούσε να αμαυρώσει τη φήμη του. Ποτέ δεν θα κάλυπτε τον μέγα Λεονάρντο. Εξάλλου, προστάτευσε έναν Μαζάτσιο στον ναό της Σάντα Μαρία Νονέλα πριν ζωγραφίσει την Αγία Τριάδα του. Ο σεβασμός, η αγάπη για την τέχνη, η σχολαστικότητα και η ευσυνειδησία…

Οπότε ο Μαουρίτσιο Σερατσίνι είναι σχεδόν πεισμένος πως η «Μάχη του Ανγκιάρι» βρίσκεται μάλλον στο παλάτι της Φλωρεντίας. Και ποιος είναι πάλι αυτός ο Σερατσίνι; Ενα είδος ανθρώπου-ορχήστρας του 20ού αιώνα, μετρ στην τεχνική της ανίχνευσης του αόρατου. Επικουρούμενος από τον ιστορικό τέχνης Κάρλο Πεντρέτι, εγκαταστάθηκε στην αίθουσα των Πεντακοσίων στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, οπλισμένος με όλα τα επιτεύγματα της οπτικής και κυματικής μηχανικής της εποχής. Το 1977, η θερμογραφία δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Για να πάρει μια ιδέα της αρχικής δομής του χώρου, ο Μαουρίτσιο αναγκάστηκε να βγάλει όλα τα εργαλεία του, να σαρώσει τους τοίχους με υπερήχους, να τους στηθοσκοπήσει με τον υπερηχογράφο. Και… θρίαμβος! Το τοίχωμα αποτελούνταν από δύο διαφορετικά στρώματα γύψου! Συνεπώς, υπήρχε πιθανότητα να κρύβεται μια άλλη σκηνή πίσω από εκείνη του Βαζάρι. Ακόμη καλύτερα, στα δεκαπέντε μέτρα πάνω από το δάπεδο διέκρινε μόλις ορατές πάνω σε μια μικρή πράσινη σημαία μέσα στην τεράστια «Μάχη του Μαρκιανού» τις λέξεις που συνόψιζαν το πνεύμα του Κώδικα Ντα Βίντσι: «Cerca e trova» (Ψάξε και βρες). Αυτό ακρι

Αυτή η νωπογραφία του Λεονάρντο δεν υπάρχει πια. Ακόμη χειρότερα, ελάχιστοι σύγχρονοι της δημιουργίας του είχαν την ευκαιρία να τη θαυμάσουν

βώς έκανε ο Σερατσίνι 450 χρόνια αργότερα. Ωστόσο, μαζί με τις καλές ειδήσεις υπάρχει και η κακή: οι πιστώσεις εξαντλήθηκαν. Το 1978, ο ερευνητής μας επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος για να ανακαλύψει το ανέλπιστο: παρά τους σαρκασμούς των τενόρων της τέχνης, η τοιχογραφία του Βαζάρι που έκλεινε το μάτι στον υποψιασμένο επισκέπτη με το «Ψάξε και βρες», είχε… καθαιρεθεί. Επάνω στην απογυμνωμένη επιφάνεια των τούβλων δεν υπάρχει… τίποτα. Ούτε ίχνος από Ντα Βίντσι, εκτός από τις λίρες στα ταμεία του μουσείου. Ο Μαουρίτσιο κατάντησε ο περίγελως των θαμώνων των μουσείων επί είκοσι χρόνια. Η δεσπόζουσα άποψη, σύμφωνα με την οποία το έργο είχε σαμποτάρει ο ίδιος ο δημιουργός του και μάλλον αυτοκαταστράφηκε όσο εκείνος ζούσε, επανέρχεται δριμύτερη. Και ο Σερατσίνι, επίσης. Τη δεκαετία του ΄90, περιστοιχιζόμενος από ραντάρ, σόναρ και κάμερες υπερύθρων, επιστρέφει. Σκαλίζοντας τα φλωρεντινά αρχεία, ξετρυπώνει ένα αντίγραφο της «Μάχης για το Λάβαρο», το σκανάρει και φέρνει στο φως μια ημερομηνία: 1553. Δηλαδή, 50 χρόνια μετά το πρωτότυπο.

Επιβεβαίωση πως το έργο του Ντα Βίντσι υπήρχε ακόμα όταν ο Βαζάρι άρχισε το δικό του. Ενας αμερικανός πανεπιστημιακός παρεμβαίνει στην υπόθεση: ο Λεονάρντο, που δεν θα είχε βέβαια τη λεπτότητα του βιογράφου του, θα ζωγράφιζε κατευθείαν πάνω σε μια προγενέστερη σκηνή: Το Duodici Βuonomini (το δωδεκαμελές κυβερνητικό συμβούλιο της Φλωρεντίας). Μόνον ο φαρδύς ανατολικός τοίχος της μεγάλης αίθουσας μπορούσε να χωρέσει αυτούς τους «δώδεκα άρχοντες». Δηλαδή, ακριβώς τη θέση που ο Σερατσίνι είχε ερευνήσει 20 χρόνια νωρίτερα! Ο άνθρωπος-ορχήστρα επιστρατεύει αμέσως το εκμοντερνισμένο οπλοστάσιό του, το οποίο αποκαλύπτει, ολοκάθαρα αυτή τη φορά, ένα κενό 2-3 εκατοστών πίσω από τη «Μάχη του Μαρκιανού»! Η ιστορία τραυλίζει: αίτηση να αφαιρεθεί η τοιχογραφία, αμηχανία και μπερδέματα, χρονοτριβές, εξάντληση της υπομονής των αρχών και των χρημάτων τους…

Εχοντας βαρεθεί πλέον, ο πεισμωμένος παραγκωνισμένος θα στρέψει τη βουλιμία του στην «Προσκύνηση των Μάγων», ακόμη ένα ημιτελές και αφημένο στην τύχη του έργο του Ντα Βίντσι. Και να που σήμερα ο Ζακ Φρανκ, ειδήμων στον Λεονάρντο στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (UCLΑ), μας πετάει κατάμουτρα: «Ακόμα και αν η Μάχη του Ανγκιάρι βρισκόταν πράγματι κάτω από τη Μάχη του Μαρκιανού, δεν είναι βέβαιο πως απομένουν και πολλά να δούμε εξαιτίας των τεράστιων προβλημάτων συντήρησης». Αρα, κομμένη η συζήτηση. Σου ΄ρχεται να βάλεις τα κλάματα. Τόσες προσπάθειες για το τίποτα!

Αναδημοσίευση από Τα Νέα

Σπάνιες ξένες γλώσσες ως σανίδα σωτηρίας

Aπό την Καθημερινή

Εργαζόμενοι, άνεργοι και φοιτητές επιδιώκουν ένα πλεονέκτημα στο βιογραφικό ή ένα «διαβατήριο» για μετανάστευση

Της Ιωαννας Φωτιαδη

Ως «έξοδο σωτηρίας» από την κρίση βλέπουν πολλοί Ελληνες την εκμάθηση μιας ακόμα ξένης γλώσσας- και δη μιας σπάνιας. Κινεζικά, αραβικά, τουρκικά, ρωσικά και σουηδικά έχουν φέτος την τιμητική τους, καθώς πληθαίνουν οι ενδιαφερόμενοι που κάθονται- αν και ενήλικες πια- στα θρανία, για να αποκτήσουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα για το βιογραφικό τους ή ακόμα και το «διαβατήριο» για να μεταναστεύσουν. «Ακόμα και τώρα στα μέσα της σχολικής χρονιάς ανοίξαμε δύο επιπλέον τμήματα σουηδικών και αραβικών λόγω της πρωτοφανούς ζήτησης», αναφέρει στην «Κ» ο κ. Δημήτρης Σιούντρης, διευθυντής του Siountris School.

To τίμημα του… Γκουαντανάμο

WikiLeaks: Τράμπα… φυλακισμένων του Γκουαντανάμο με έρευνα στη UBS
Η Ελβετία δέχθηκε να φιλοξενήσει πρώην κρατούμενους της φυλακής του Γκουαντάναμο με αντάλλαγμα να περιορίσουν οι ΗΠΑ έρευνα σε βάρος της ελβετικής τράπεζας UBS, σύμφωνα με αμερικανικά διπλωματικά τηλεγραφήματα που διέρρευσαν από το WikiLeaks και δημοσιεύονται στη νορβηγική εφημερίδα Aftenposten.

Η εφημερίδα αναφέρει ότι στο πλαίσιο της συμφωνίας η Ελβετία διέκοψε επίσης τις δραστηριότητες μιας σουηδικής εταιρείας που συνεργαζόταν με τις ιρανικές αρχές.

Σε ένα από τα τηλεγραφήματα μεταξύ Ουάσινγκτον και Βέρνης, που διέρρευσαν από τον ιστότοπο WikiLeaks η τότε υπουργός Οικονομικών της Ελβετίας, Ντόρις Λόιτχαρντ, ενημερώνει αξιωματούχους της αμερικανικής πρεσβείας στη Βέρνη ότι έγινε δεκτό το αίτημα των ΗΠΑ να σταματήσουν οι ελβετικές αρχές τις εμπορικές δραστηριότητες της σουηδικής εταιρείας Colenco στο Ιράν. Η Colenco συνεργαζόταν με το Ιράν στην κατασκευή ενός πυρηνικού αντιδραστήρα.

Το θέμα είχε συζητηθεί σε μια συνάντηση, τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών.

Η Λόιτχαρντ είχε δηλώσει ότι η Ελβετία ήταν έτοιμη να δεχτεί «πολλούς κρατούμενους» από τη φυλακή του Γκουαντάναμο. Σε αντάλλαγμα, η Ελβετία ζητούσε από τις ΗΠΑ να περιορίσουν την έρευνά τους που αφορούσε τουλάχιστον 52.000 πελάτες του ελβετικού κολοσσού UBS, οι οποίοι είχαν αποκρύψει πολλά δισεκατομμύρια δολάρια σε φόρους, σύμφωνα με τις αμερικανικές φορολογικές αρχές.

Η συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ελβετίας είχε ως επακόλουθο να παραδώσει η UBS στοιχεία για περίπου 4.450 Αμερικανούς πελάτες της.

Από την

Βγήκε και το πόρισμα για τη Siemens

Ηλίας Μακρής στην Καθημερινή

Διαδώστε την άρνηση πληρωμής εισιτηρίου

Οι νέοι 400 «εθελοντές» ρουφιάνοι

Σύμφωνα με σημερινό άρθρο από εχτές 400 νέοι «εθελοντές» θα κάνουν ελέγχους στα Μέσα για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα που τους έχει δημιουργήσει ήδη η συνειδητή άρνηση πληρωμής του εισιτηρίου!

Μιλάνε σοβαρά;; «Εθελοντές»;!;!;! Δηλαδή θέλουν να μας πείσουν ότι αυτοί οι 400 τύποι ξύπνησαν μια μέρα και είπαν να ψάξουν για «λαθρεπιβάτες» έτσι, για τη ψυχή της μάνας τους;;

Η απάντησή μας σε αυτή τη πρόκληση πρέπει να είναι μαζική και άμεση! Όσο περισσότερο ελέγχουν, τόσο περισσότερο να βλέπουν το κίνημα του «Δεν Πληρώνω» να ενισχύεται! Οι επιτροπές έκαναν την αρχή στη Θεσσαλονίκη και έγιναν σε μια νύχτα ο εφιάλτης του ΟΑΣΘ! Έρχεται η σειρά του ΟΑΣΑ να χάσει τον ύπνο του πολύ σύντομα!!!

Όσο περισσότερο ψάχνουν, τόσο πιο έντονα θα διαπιστώνουν την ισχύ και τη θέλησή μας να νικήσουμε και αυτή τη μάχη!!!

ΚΑΝΕΝΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ-ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΤΙΜΟ

Θα συναντηθούμε στα βαγόνια και στα λεωφορεία!!!

Από το http://eisitiriastop.blogspot.com/

Δύσκολοι καιροί…

…ας χαλαρώσουμε

Τα εγκλήματα των ναζί στην Ελλάδα

Του Θοδωρή Ρουμπάνη για το Έθνος της Κυριακής

Η απόφαση του Γ. Παπανδρέου να παρέμβει η κυβέρνηση στη Χάγη για τη σφαγή του Διστόμου φέρνει στην επιφάνεια τις θυσίες του ελληνικού λαού στη διάρκεια της Κατοχής. Συνολικά, 269 πόλεις και χωριά δέχθηκαν μαζικά δολοφονικά χτυπήματα

Οι πολυαίμακτες θυσίες, που πρόσφερε ο ελληνικός λαός για τη συντριβή του φασισμού στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έρχονται με ορμή πάλι στην επιφάνεια. Τις φέρνει η απόφαση του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, για παρέμβαση της κυβέρνησης στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σχετικά με την εκκρεμή διαφορά μεταξύ Γερμανίας και Γερμανίας για τη σφαγή του Διστόμου.
Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν 269 οι πόλεις και τα χωριά της ανυπόταχτης Ελλάδας, που δέχτηκαν τα μαζικά δολοφονικά χτυπήματα.

Η σφαγή του Διστόμου, στις 10 Ιουνίου 1944, υπήρξε ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα των ναζί στην Ελλάδα. Τα SS θανάτωσαν 228 κατοίκους. Απ΄ αυτούς 117 ήταν γυναίκες και 111 άνδρες. Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται 20 βρέφη, 45 παιδιά και 42 υπερήλικες.

Ο Γ.Α.Π. σαν Μαρία Αντουανέτα

Ηλίας Μακρής στην Καθημερινή