Ευτυχισμένο το 2023

Γιάννης Ιωάννου στο Έθνος

Advertisement

Aρχημηνιά κι αρχηχρονιά…

Ανδρέας Πετρουλάκης στην Καθημερινή

Επιστροφή στο παρελθόν

Και ξαφνικά, με τις θερμοκρασίες να πέφτουν και τον απολογισμό που συνοδεύει αυτές τις μέρες γενικότερα, έτσι χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος, ανέσυρα μια παιδική μνήμη.

Από εκείνα τα μαύρα χρόνια ανέβηκε στο συνειδητό μου ένα τραγούδι που πάει γάντι στην «κουπ» της Μαρινέλλας και την αφέλεια της δεσπόζουσας τάσης στη μουσική της εποχής.

Ένας χρόνος είναι, θα περάσει…

Πάνος Μαραγκός στο Έθνος

Είναι πάντοτε ο ήλιος…

…ακόμη και μέσα στο καταχείμωνο.

Να φύγει αυτός ο χειμώνας

…o ακόμα πιο δύσκολος…

Kάνε το όπως το Εκουαδόρ!

Η τοποθέτηση της Σοφίας Σακοράφα στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Ακούστε την προσεκτικά:

Μετά την Αργεντινή και το Εκουαδόρ ,γιατί όχι και η Ελλάδα ?

Δείτε επίσης

Το καλό νέο και το κακό νέο

Έκανε το θαύμα του…

Γιάννης Καλαϊτζής στην Ελευθεροτυπία

Tabula rasa

Συζητούσα σήμερα αυτό το γεγονός , δλδ το νόμο που τίθεται σε ισχύ από 1/1/2011 στην Ουγγαρία για να φιμώσει κάθε αντιπολιτευτική φωνή και ειπώθηκε το εξής σοφό: «Οι χώρες του (πρώην) ανατολικού μπλοκ έχουν ξεχάσει τι σημαίνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Πράγματι, από την Πολωνία που απαγόρεψε τα κομμουνιστικά σύμβολα και έβαλε την αμερικανική πυραυλική ασπίδα στο έδαφός της, μέχρι τη, χώρα – μέλος της Ε.Ε., Ουγγαρία, όπου η κυβέρνηση συγκεντρώνει υπερεξουσίες, οι άνθρωποι μοιάζουν να μην έχουν συνέλθει από το σοκ της κατάρρευσης του υπαρκτού ακατανόμαστου. Τα υπερσυντηρητικά ανακλαστικά τους μόνο ιδεολογικό μούδιασμα, παθητικότητα και άγνοια μαρτυρούν. Ειλικρινά, δεν περιμενω καμία προοδευτική πρωτοβουλία από αυτούς τους λαούς που δείχνουν να έπεσαν σε κώμα το ’45 και επανήλθαν το ’90 σε έναν κόσμο που αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς που δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Το βλέμμα μου είναι στραμμένο με προσμονή στις post καπιταλιστικές ευρωπαϊκές χώρες που θερμαίνονται από τα δίκαια αιτήματα των φοιτητών και των εργαζομένων τους. Ποιος ξέρει, ίσως ο Μarx δικαιωθεί σε αυτόν τον αιώνα…

Η φωτογραφία που πλαισιώνει το σημερινό κείμενο είναι από τα χθεσινά λευκά πρωτοσέλιδα των ουγγρικών εφημερίδων. Βλέπεται με μουσική επένδυση το απολύτως σχετικό:

Ήλιος αήττητος!

Η 21η Δεκεμβρίου ήταν επί σειρά ετών ημέρα θλίψης. Ως άνθρωπος που λατρεύει τον ήλιο, το φως και την καλοκαιρία αισθανόμουν άσχημα τη μεγαλύτερη νύχτα του κόσμου: μου θύμιζε την αναπόδραστη φθορά, το ναδίρ κάθε κατάστασης, την επικράτεια του σκότους και της Σκιάς. Κλινικά μιλώντας, είχα συμπτώματα «χειμερινής μελαγχολίας» που γίνονταν πολύ πιο έντονα αυτή την εποχή.

Ώσπου, πριν από μερικά χρόνια ένας φίλος – καλή του ώρα ό,τι κι αν κάνει – μου έδειξε έναν άλλον δρόμο σκέψης που μ’ έκανε να ξεπεράσω τα αρνητικά συναισθήματα αυτών των ημερών, των γεμάτων με «γκλίτερ» και επίπλαστη ευτυχία. Μου έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της αναγέννησης του ηλίου.

Σε αυτόν το φίλο, αλλά και σε όλες και όλους εμάς που γιορτάζουμε σήμερα το ηλιοστάσιο – φέτος σε μια σπάνια σύνοδο με τη Σελήνη – είναι αφιερωμένο αυτό το πλήρες ηλιακής λάμψης τραγούδι: