 | Thor στη Πώς θα κερδίσετε το τζόκε… |
 | ChrisM στη Πώς θα κερδίσετε το τζόκε… |
 | Kwstas στη Πώς θα κερδίσετε το τζόκε… |
| 28η Οκτωμβρίου,… στη Μ. Γλέζος: «Σήμερα αποκαταστάθ… | |
 | Θρασυβουλας στη Πώς θα κερδίσετε το τζόκε… |
Oι φασίστες του Ισραήλ δεν έχουν ακόμη ανακοινώσει πόσα και ποια είναι τα θύματα της δολοφονικής τους πειρατείας σήμερα τα ξημερώματα.
Προφανώς νομίζουν ότι με αυτές τις μεθόδους θα κάμψουν το φρόνημα των ακτιβιστών και των ανά την υφήλιο υποστηρικτών τους. Το μόνο που κατορθώνουν είναι να γίνονται πιο μισητοί.
Ο ποιητής είχε προδεί την εξέλιξη…
Η γυναίκα, εξελικτικά στην ιστορία, από τη σκοπιά του Χριστιανισμού
Η πρωτόγονη, παγανιστική αντίληψη για τη ζωή, ήταν αισιόδοξη. Στις αρχαίες κοινωνίες και αντίστοιχα στις μυθικές κοσμοαντιλήψεις, η γυναίκα δεν ήταν κατώτερη από τον άνδρα. Ιέρειες και Θεές κοσμούν ειδικά το πάνθεο των ελληνικών μύθων (η Δήμητρα, π.χ., είναι θεά της γεωργίας, η Ήρα προστάτις της οικογένειας).
Aπό Τα Νέα
Το Χ-37Β μοιάζει με διαστημικό λεωφορείο αλλά έχει το 1/4 του μήκους του. Αυτό σημαίνει, σύμφωνα με κάποιους ειδικούς, ότι θεωρητικά μπορεί να πραγματοποιεί πειράματα στο Διάστημα ή να θέτει δορυφόρους σε τροχιά
Το «διαστημόπλοιο φάντασμα» που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη κατάφεραν να εντοπίσουν ερασιτέχνες αστρονόμοι, σηκώνοντας το πέπλο μυστηρίου με το οποίο το έχει περιβάλει η ηγεσία του Πενταγώνου.Τον περασμένο μήνα, στις 22 Απριλίου, ένα μυστηριώδες διαστημόπλοιο εκτοξεύτηκε «αθόρυβα» από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ. Σε αντίθεση με τα διαστημικά λεωφορεία δεν υπήρχε καμία κάμερα για να καταγράψει την πορεία του σε ύψος 410 χιλιομέτρων από το έδαφος της Γης.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Νew Υork Τimes», κανείς από το ευρύ κοινό δεν γνώριζε ποιος ήταν ο προορισμός του και τι σκόπευε να κάνει. Μήπως επρόκειτο για τον διάδοχο των διαστημικών λεωφορείων που βγαίνουν σιγά σιγά σε αποστρατεία; Ή για κάποιο μυστικό όπλο που θα εκτελούσε κάποια αποστολή από το Διάστημα; Ο δεύτερος ισχυρισμός φάνηκε πιθανότερος και αμέσως οι φήμες για το «αόρατο» διαστημόπλοιο άρχισαν να εξαπλώνονται παντού.
Ωσπου πριν από λίγες ημέρες, ένα ανώνυμο e-mail που έφθασε στον 36χρονο ερασιτέχνη αστρονόμο Κέβιν Φέτερ, από το Οντάριο του Καναδά, πρόδωσε την τροχιά του διαστημοπλοίου. Μέσα σε λίγες ώρες, δεκάδες μικρά τηλεσκόπια στόχευσαν τον ουρανό, από τον Καναδά μέχρι τη Νότια Αφρική.
Και συνέλαβαν μια φωτεινή κουκκίδα να πραγματοποιεί περιστροφές γύρω από τη Γη κάθε 90 λεπτά. Το πιο σημαντικό απ΄ όλα, όπως διαπίστωσαν οι ερασιτέχνες παρατηρητές, ήταν ότι το μυστηριώδες διαστημόπλοιο ακολουθούσε τροχιά νοτίως της Νέας Υόρκης και πάνω από εμπόλεμες ζώνες όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν.
Το όνομά του είναι Χ-37Β. Και παρά τον εντοπισμό του από ερασιτέχνες παρατηρητές, η αποστολή του εξακολουθεί να περιβάλλεται από μυστήριο. Εκπρόσωποι του Πενταγώνου αρνούνται ότι πρόκειται για κάποιο εξελιγμένο μυστικό όπλο ή ότι εξυπηρετεί άλλους στρατιωτικούς σκοπούς. Οι ίδιοι αξιωματούχοι όμως αρνούνται να διευκρινίσουν για ποιον λόγο βρίσκεται σε τροχιά και πόσο θα διαρκέσει η πτήση του. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Τhe Ιndependent», μπορεί να μείνει σε τροχιά 9 μήνες.
Το Χ-37Β είναι μικρότερο από ένα διαστημικό λεωφορείο. Το άνοιγμα των φτερών του φθάνει τα 4 μέτρα και το μήκος του τα 10 μέτρα. Δεν είναι επανδρωμένο και την ευθύνη κατασκευής του είχε αρχικά εν μέρει η ΝΑSΑ. Πριν από 4 χρόνια το πρόγραμμα κατασκευής του πέρασε στα χέρια του Πενταγώνου.
Να και μια ευχάριστη είδηση μέσα στον γενικό ζόφο των ημερών. Οι καλλιτέχνες όχι μόνο δεν πέθαναν της πείνας απ’ όπου πέρασε το ΔΝΤ, αλλά, τουναντίον, γνώρισαν νέες στιγμές δόξης. Το παράδειγμα της Αργεντινής είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο:
Το κραχ στην Αργεντινή μαζί με τη φτώχεια έφερε «ρεύμα» οικονομίας, ευέλικτες παραστάσεις, δωρεάν θεάματα
Του Δημητρη Pηγοπουλου
Το «Κολόν» είναι ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα του Μπουένος Αϊρες. Λίγους μήνες μετά την κήρυξη πτώχευσης τον Δεκέμβριο του 2001, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα ο κόσμος παρακολουθούσε από τα λεωφορεία μια πυκνή ουρά να ξεδιπλώνεται χωρίς εμφανές τέλος. Ηταν οι θεατές μιας ασυνήθιστης παράστασης που χωρίς να το θέλει θα έμενε στην ιστορία της πόλης. Ο κόσμος δεν κρατούσε χρήματα που αντιστοιχούσαν στο αντίτιμο του εισιτηρίου, αφού εισιτήρια, όπως και χρήματα άλλωστε, δεν υπήρχαν. Ο καθένας είχε μαζί του μικρές σακούλες με ρύζι, μακαρόνια, γάλα. Μόνο έτσι θα έμπαιναν στο θέατρο.
Εννιά χρόνια μετά το αργεντίνικο κραχ και την ιδιότυπη εκείνη παράσταση, η θεατρική σκηνή του Μπουένος Αϊρες γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση.
Οι συνέπειες της κρίσης κορυφώθηκαν τον Οκτώβριο του 2002 όταν οι περισσότεροι από τους μισούς Αργεντίνους (57,5%) ζούσαν επισήμως κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ ένα διόλου ευκαταφρόνητο 27,5% αντιπροσώπευε τους πολίτες που ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Την ίδια χρονιά το θέατρο «άντεχε» εντυπωσιακά. Περισσότερες από 390 ομάδες συνέχιζαν να ετοιμάζουν παραστάσεις και να τις παρουσιάζουν στα 123 «επίσημα» θέατρα της πρωτεύουσας. Και σχεδόν 150 παραστάσεις ανέβηκαν εκτός του επίσημου δικτύου, στο off Buenos Aires. H συγγραφέας και μεταφράστρια Εφη Γιαννοπούλου έζησε από κοντά τον θεατρικό «πυρετό» της πόλης, καθώς έμεινε μερικούς μήνες στο Μπουένος Αϊρες το 2006. «Θυμάμαι μια παράσταση που παιζόταν σε σπίτι. Σε κανονικό σπίτι».
Η έκρηξη του ντιζάιν
Αλλά δεν ήταν μόνο το θέατρο. Ο Θανάσης Παπαδημητρίου πήγε στην Αργεντινή παραμονές της χρεοκοπίας. Θα εργαζόταν ως νηπιαγωγός στο σχολείο της ελληνικής κοινότητας του Μπουένος Αϊρες. Στην αρχή η εμπειρία ήταν τρομακτική. «Υπήρχε φόβος. Εβλεπες επιδρομές σε εστιατόρια. Εκλεβαν το ταμείο και τους πελάτες μαζί». Αλλά όταν πέρασε το πρώτο καυτό κύμα των αιματηρών διαδηλώσεων και των λεηλασιών, η κοινωνία άρχισε να ισορροπεί στη νέα πραγματικότητα. «Οι άνθρωποι που έμεναν άνεργοι και δεν ήταν καθόλου λίγοι, απογοητευμένοι επειδή η πιθανότητα να βρουν καινούργια δουλειά ήταν μικρή, στρέφονταν στο πιο δημιουργικό κομμάτι του εαυτού τους», θυμάται ο κ. Παπαδημητρίου. «Και άρχισαν να φτιάχνουν πράγματα. Αντικείμενα, μικροέπιπλα, κατασκευές, ζωγραφική, τα πάντα. Ετσι, μέσα σε λίγους μήνες το Μπουένος Αϊρες γέμισε μικρές γκαλερί, αλλά και μαγαζάκια από νέους ντιζάινερ που προσπαθούσαν να πουλήσουν τις κατασκευές τους. Ακόμα πιο διαδεδομένοι ήταν οι πάγκοι σε μεγάλες υπαίθριες αγορές στις πλατείες της πόλης. Το να πουλήσουν τα έργα τους ήταν πιο εύκολο από ποτέ, καθώς όλα τα προϊόντα εισαγωγής ήταν απλησίαστα για ένα συντριπτικά υψηλό ποσοστό της κοινωνίας της Αργεντινής».
Την ίδια στιγμή το Μπουένος Αϊρες γνώριζε ένα νέο κύμα κοσμοπολιτισμού. Οι Αμερικανοί που μέχρι χθες ταξίδευαν στο γειτονικό Μεξικό για να μάθουν ισπανικά, επέλεγαν τώρα την πάμφθηνη Αργεντινή. Το Μπουένος Αϊρες ήταν ξανά στη μόδα. Στα εστιατόρια πολυτελείας μπορούσες να φας με 20 ή 25 ευρώ το άτομο. Αμερικανοί επιμελητές σύγχρονης τέχνης έφταναν στην πόλη και επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη ή στο Λος Αντζελες έγραφαν για την ταλαντούχα νέα γενιά Αργεντίνων καλλιτεχνών, τα έργα των οποίων μπορούσαν να πουληθούν σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές.
Το Μπουένος Αϊρες πλημμύρισε με γκαλερί. Μέσα σε τρία χρόνια, από το 2005 μέχρι το 2008, η εξαγωγή έργων τέχνης αυξήθηκε κατά 65%! «Η άνοδος των εξαγωγών έργων τέχνης μπορεί να αποδοθεί σε δύο παράγοντες», υποστηρίζει ο ειδικός Αντριαν Γκουαλντόνι Μπασουάλντο. «Από τη μια έχουμε τη διεθνή αναγνώριση για την ποιότητα της τέχνης που παράγεται στην Αργεντινή και ταυτόχρονα επωφελούμαστε από την διαφορά της αξίας ανάμεσα στο πέσο και στα άλλα νομίσματα».
Η φτώχεια έγινε στυλ
Η προσαρμογή στις νέες συνθήκες απαίτησε ευελιξία και ιδέες. Παραστάσεις 24 ρόλων παίζονταν από πέντε ηθοποιούς, γιατί τόσο μπορούσε να αντέξει ο σφιχτός προϋπολογισμός μιας ομάδας. Το εύρημα μάλιστα έγινε «στυλ» ή «ιδεολογία», αναγορεύθηκε σε «ρεύμα» και βγήκε έξω από τα σύνορα της χώρας. Η θεατρική εβδομάδα συρρικνώθηκε σε δύο ημέρες και πολλές ομάδες συντηρούσαν ένα χώρο. Μια ημέρα μπορούσες να δεις τρεις παραστάσεις στη σειρά στο ίδιο θέατρο. Η αίθουσα «El Camaran de las Musas» είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση. Ανοιξε τις πόρτες της το 2001, όταν τα σημάδια της μεγαλύτερης ύφεσης της αργεντίνικης οικονομίας είχαν γίνει ορατά. Παρ’ όλα αυτά η ενεργητικότητα στο ζενίθ της κρίσης έπιασε κόκκινο. Γρήγορα ο νέος χώρος έγινε στέκι. Ο Εμίλιο Γκουτιέρες θυμάται: «Ο κόσμος ερχόταν να δει θέατρο, να παρακολουθήσει διαλέξεις, να δει εκθέσεις ή να πιει το ποτό του». Ο ίδιος δίνει την εξήγηση για το φαινομενικά παράδοξο αργεντίνικο boom στις τέχνες: «Σε εποχές κρίσης ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει από το σπίτι του, να δει κάτι άλλο από αυτό που του προσφέρει η τηλεόραση».
Κατέρρευσαν οι τιμές
Η κρίση έφερε σημαντική μείωση των τιμών στα εναλλακτικά, κυρίως, θεατρικά στέκια του Μπουένος Αϊρες. Ενα «κανονικό» εισιτήριο πριν από το 2001 κόστιζε κατά μέσο όρο από 12 έως 15 πέσος. Σε 12 μήνες η αντίστοιχη τιμή κυμαινόταν από 5 μέχρι 8 πέσος και το ακριβότερο εισιτήριο δεν κόστιζε περισσότερο από 10 πέσος. Φοιτητές και ηλικιωμένοι μπορούσαν να δουν θέατρο ακόμα φθηνότερα, με 2 ή 3 πέσος.
Αλλά η κρίση έφερε και μια παράδοξη μόδα: τη μόδα των «δωρεάν» θεαμάτων. Το 2002 εγκαινιάστηκε το πρώτο επαγγελματικό θέατρο δωρεάν θεαμάτων στο Λοράνχε του Μπουένος Αϊρες. Ο θεατρικός επιχειρηματίας Κάρλος Ρότεμπεργκ σκέφτηκε να δεσμεύσει μια αίθουσα στο συγκρότημα «Corrientes 1372», όπου παρουσιάζονταν αποκλειστικά παραστάσεις χωρίς εισιτήριο. «Πολλαπλασιάσαμε την ποσότητα των προσφερόμενων θεαμάτων και στο τέλος της σεζόν είχαμε ένα μέσο όρο εσόδων 4 ή 5 πέσος κατ’ άτομο», δηλώνει ο Ρότεμπεργκ.
Η Εφη Γιαννοπούλου δεν θεωρεί ότι η Ελλάδα θα εξελιχθεί υποχρεωτικά σε μια νέα Αργεντινή. Παρ’ όλα αυτά βρίσκει ομοιότητες. «Και στην Αργεντινή πέρασαν μια περίοδο εύκολου πλουτισμού που ξεφούσκωσε απότομα. Σήμερα σε προσκαλούν σε δείπνο και είναι πιθανό το μενού να περιλαμβάνει ένα πιάτο φακές. Ενώ εμείς θα πρέπει να “σηκώσουμε” τον μισό Βασιλόπουλο. Σε πολλά πάρτι θα βρεις μόνο μπίρα, την οποία συνήθως έχεις αγοράσει εσύ ο ίδιος. Η Αργεντινή άντεξε. Δεν διαλύθηκε, είναι μια κοινωνία σε ανασυγκρότηση».
Στην Ουγγαρία, λύση οι χορηγίες
Στις 27 Οκτωβρίου του 2008 η Ουγγαρία χτύπησε την πόρτα του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης προκειμένου να εξασφαλίσει δάνειο 25 δισ. ευρώ. Ο αντίκτυπος στην πολιτιστική βιομηχανία της χώρας ήταν άμεσος. Η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Φέρεντς Γκιούρτσανι, το κόμμα του οποίου καταποντίστηκε στις πρόσφατες εκλογές, σταμάτησε όλα τα μεγάλα πρότζεκτ πολιτιστικής υποδομής. Με εξαίρεση τη χρηματοδότηση για το Πεκς, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2010.
Πιο χαρακτηριστική περίπτωση η ανακαίνιση του Θεάτρου Ερκελ στη Βουδαπέστη, έδρα της δεύτερης κρατικής όπερας της χώρας. Το 2008 ο Γκιούρτσανι υποσχέθηκε σταθερή χρηματοδότηση της τάξης των 5,3 δισ. ουγγρικών φιορινιών. Το 2009 εκταμιεύθηκαν 5,05 δισ. και για το 2010 δεν αναμένεται να ξεπεράσουν τα 4,9.
«Η θετική επίπτωση της κρίσης ήταν ότι οι πολιτιστικοί οργανισμοί στην Ουγγαρία υποχρεώθηκαν να βελτιώσουν το μάρκετινγκ και να εστιάσουν περισσότερο στην προσέλκυση χορηγιών», μας λέει ο Αντράς Ντέζι, δημοσιογράφος στη μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας, τη Nepszabadsag. Ταυτόχρονα, η προηγούμενη κυβέρνηση υιοθέτησε νόμο σύμφωνα με τον οποίο όσοι βοηθούσαν οικονομικά θεατρικές ομάδες και οργανισμούς δικαιούνταν φορολογική έκπτωση.
Στην Ουγγαρία, όπως και στην Ελλάδα, πολλά θέατρα εξαρτούν τη βιωσιμότητά τους από τις επιχορηγήσεις των δημόσιων ταμείων. Τώρα, η συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης στα σχετικά προγράμματα μειώθηκε.
Στα δύο χρόνια που διαρκεί η κρίση παρατηρείται μείωση της προσέλευσης στα θέατρα, αν και οι τιμές των εισιτηρίων έχουν πέσει δραματικά. Κοστίζουν 2 ή 3 ευρώ. Κυρίως επλήγη η αγορά των εισιτηρίων που καλύπτουν ολόκληρες καλλιτεχνικές περιόδους, ενώ αύξηση σημειώθηκε στα μεμονωμένα εισιτήρια. Το πιο ενδιαφέρον είναι ίσως η αλλαγή του καλλιτεχνικού προφίλ σημαντικού αριθμού θεάτρων. «Πολλοί οργανισμοί που πριν παρουσίαζαν περισσότερο καλλιτεχνικές επιλογές στράφηκαν σε πιο ψυχαγωγικά και δημοφιλή θεάματα», προσθέτει ο Αντράς Ντέζι.
Από την Καθημερινή
Aπό Τα Νέα
Επιστήµονες ρίχνουν φως στο µυστικό των µοάι του Νησιού του Πάσχα
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Νατάσα ΜπαστέαΕίχαν εγκαταλειφθεί εκεί κατά τη µετακίνησή τους προς τις ακτές ή αποτελούσαν µέρος ενός λατρευτικού δρόµου προς την είσοδο του Κάτω Κόσµου; Μια νέα έρευνα αναζητά τον ρόλο των µοάι, των τεράστιων πέτρινων αγαλµάτων της Νήσου του Πάσχα.
Σύµφωνα µε τον µύθο της Πολυνησίας, οι πέτρινοι µονόλιθοι στη Νήσο του Πάσχα τοποθετήθηκαν από έναν βασιλιά ο οποίος ζήτησε τη βοήθεια των θεών προκειµένου τα αγάλµατα να περπατήσουν. Οι αρχαιολόγοι βέβαια προτιµούν την πιο πεζή θεωρία ότι ανυψώθηκαν στη θέση τους µέσα από ένα δίκτυο διαδρόµων που κατασκευάσθηκαν ακριβώς γι αυτό τον σκοπό. Οµως µια βρετανική αρχαιολογική αποστολή η οποία µελέτησε αυτά τα γιγαντιαία αγάλµατα τα οποία βρίσκονται πεσµένα και διασκορπισµένα στο εσωτερικό του νησιού – και αποτελούν αντικείµενο συζήτησης και µελέτης ακαδηµαϊκών και εξερευνητών εδώ και πολλές δεκαετίες – κατέληξε σε ένα συµπέρασµα που απειλεί να ανατρέψει ό,τι πιστεύαµε µέχρι σήµερα.
Περίπου 1.000
Εδώ και 50 χρόνια οι περισσότεροι επιστήµονες είχαν υιοθετήσει την άποψη ότι τα αγάλµατα είχαν εγκαταλειφθεί στην άκρη του δρόµου καθώς µεταφέρονταν από τα λατοµεία στο εσωτερικό του νησιού προς την ακτή. Υπάρχουν περίπου 1.000 αγάλµατα, τα περισσότερα σε πλατφόρµες στην περίµετρο του νησιού, ενώ όσα βρίσκονται στο εσωτερικό – γνωστά ως µοάι, έκαστο των οποίων ζυγίζει 86 τόνους – καταγράφονται σε φαινοµενικά τυχαίες θέσεις.Η µελέτη των ειδικών από το University College του Λονδίνου και το Πανεπιστήµιο του Μάντσεστερ οι οποίοι χρησιµοποίησαν µηχανήµατα υψηλής τεχνολογίας, δείχνει ότι κάθε ένα από τα µοάι είχε πέτρινη βάση και αποτελούσαν µέρος ενός λατρευτικού δρόµου ο οποίος οδηγούσε στο λατοµείο. Το λατοµείο βρισκόταν σε ένα σβησµένο ηφαίστειο, το Ράνο Ραράκου, το οποίο θεωρείτο ιερό µέρος – µια πύλη εισόδου στον Κάτω Κόσµο. «Τα αγάλµατα δηµιουργούνταν εδώ και εδώ έρχονταν να προσκυνήσουν οι κάτοικοι του νησιού, εξηγεί η δρ Σου Χάµιλτον του University College. Τα µοάι ήταν στραµµένα προς τον δρόµο τον οποίο ανέβαιναν οι προσκυνητές και υπολογίζεται ότι είχαν σµιλευθεί µεταξύ 1200 και 1500 µ.Χ. Το µεγαλύτερο έχει ύψος 10 µέτρων.
Περισσότερα εδώ
Στη δεύτερη μεγαλύτερη πολιτεία των Η.Π.Α., το Τέξας, οι εκπαιδευτικοί καλούνται να διδάξουν περίπου 5 εκατ. μαθητές «αναθεωρημένες» εκδοχές της Ιστορίας και της Επιστήμης. Η αθώωση του δουλεμπορίου, η αναβάθμιση των «βιβλικών αξιών» και η επισημοποίηση του δημιουργισμού είναι μόνο τρεις πλευρές της οπισθοδρομικής προσέγγισης. Στο μενού, περιλαμβάνεται επιπλέον, η δικαιολόγηση του μακαρθισμού και η αντικατάσταση του Τζέφερσον από τον Θωμά Ακινάτη!
@ithaca 